Tynki

TYNKI

Tynki zewnętrzne:

• chronią ściany przed negatywnymi wpływami zewnętrznymi (wilgoć, opady, zmiany

• temperatur, promieniowanie UV, zawarte w atmosferze i opadach związki chemiczne);

• chronią ściany przed uszkodzeniami mechanicznymi;

• chronią palne i nieodporne na działanie ognia części ścian zewnętrznych przed skutkami pożaru;

• poprawiają właściwości termoizolacyjne;

• poprawiają estetykę budynku;

Wymagane właściwości użytkowo-techniczne:

• trwałość – w naszych warunkach klimatycznych tynk powinien wytrzymać 80-100 lat (tynki wielowarstwowe) lub do 50 lat (tynki cienkowarstwowe) bez konieczności wymiany;

• niezmienność właściwości w czasie;

• dobra przyczepność do podłoża;

• paroprzepuszczalność;

• wodoodporność;

• odporność na zabrudzenia i zmywalność – otynkowana powierzchnia nie może przyciągać ani pochłaniać brudu. Cechy te, w połączeniu ze zmywalnością, umożliwiają renowację i odświeżenie powierzchni przez nałożenie powłok malarskich lub cienkiej warstwy odpowiednich mas szpachlowych;

• estetyczność;

Tynki przygotowujemy ze sporządzanych na budowie zapraw tynkarskich, z suchych mieszanek tynkarskich wymagających dodania wody lub innego rozpuszczalnika, lub używamy gotowych mas tynkarskich występujących zwykle w postaci masy dyspersyjnej. Możemy je nakładać ręcznie lub maszynowo.

Ze względu na rodzaj użytego spoiwa, grubość i sposób nakładania tynki zewnętrzne dzielimy na:


1. Tynki tradycyjne wielowarstwowe – grubości 1-3 cm. Najczęściej wykonywane jako trójwarstwowe, mogą być jednak także dwu- (tynki surowe i zwykłe), a nawet jednowarstwowe (tynki surowe). Właściwości i zastosowanie:

• tynki wapienne – występują rzadko, stosowane są głównie do renowacji zabytków (zalecane jest tam używanie tylko materiałów „historycznych”, odpowiednich dla osłabionego i starego podłoża);

• tynki cementowo-wapienne – nadają się do układania na większości materiałów używanych do budowy ścian zewnętrznych, dlatego też najczęściej się je stosuje;

• tynki cementowe – ze względu na dobrą wodoodporność i trwałość stosuje się je na cokołach, ścianach fundamentowych oraz na powierzchniach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne.

   Sposób użycia:



 
2. Tynki cienkowarstwowe – grubości 2-10 mm.

• wysoka paroprzepuszczalność;

• odporność na działanie wody;

• odporność na działanie ognia;

• odporność na działanie wody;

• niska paroprzepuszczalność;

• elastyczność;

• łatwo ulegają zabrudzeniu (powłoka nie odprowadza ładunków elektrostatycznych więc przyciąga kurz);

• trudno zapalne lub nie przenoszące ognia;

• łączą zalety tynków mineralnych i żywicznych.

• duża paroprzepuszczalność;hydrofobowość, a w związku z tym odporność na działanie mrozu i niska nasiąkliwość;

• wolno ulegają zabrudzeniu, a niektóre same oczyszczają się podczas deszczu;

• zwiększają trwałość muru;

• duża trwałość kolorów;

• paroprzepuszczalność;

• odporność na deszcz;

• odporność na działanie agresywnych związków chemicznych występujących w środowisku miejskim i działanie "kwaśnych deszczy".

• reagują z dwutlenkiem węgla zawartym w powietrzu zwiększając swoją trwałość;

• elastyczność pozwalająca pokrywać rysy skurczowe w tynkach tradycyjnych;

• mała wodochłonność;

• niepalność;

• mały opór dyfuzyjny;

• płyty styropianowe;

• płyty z wełny mineralnej;

• tynk cementowy;

• powierzchnie betonowe;

Podczas nakładania tynków cienkowarstwowych warto pamiętać o kilku zasadach:

• podłoże pod tynki cienkowarstwowe trzeba najpierw zagruntować. Tynki mineralne wymagają dodatkowo równego podłoża – można je uzyskać przy użyciu odpowiedniejszpachlówki mineralnej;

• tynki cienkowarstwowe nakładamy na suche, mocne i czyste podłoże;

• jeżeli tynk jest wykonywany na warstwie materiału izolacyjnego ocieplającego ścianę należy go nakładać na podkład z zaprawy z wtopioną siatką z włókna szklanego;

• tynki cienkowarstwowe należy nakładać w temperaturze od +5°C do + 30°C;

• należy osłaniać rusztowania, aby padający deszcz nie rozmył tynku a słońce nie spowodowało zbyt gwałtownego wysychania;

• nie należy robić przerw podczas wykonywania tynków cienkowarstwowych na jednej płaszczyźnie;

Ze względu na podstawową funkcję, jaką mogą pełnić tynki zewnętrzne, można je także podzielić na:


1. Tynki specjalne (np. nakrapiany, kamyczkowy, wypalany, boniowany)

• tynki cokołowe – o zwiększonej odporności na uszkodzenia mechaniczne, zwiększonej wodoodporności i wodoszczelności;

• tynki termoizolacyjne – zawierające rozdrobnione lekkie kruszywa lub lekkie wypełniacze organiczne poprawiające parametry termoizolacyjne ściany;

• tynki renowacyjne – stosowane zwykle przy remontach i renowacjach starych obiektów o zawilgoconych i zasolonych ścianach. Dzięki dobrej paroprzepuszczalności ułatwiają wysychanie murui pozwalają na magazynowanie soli ograniczając tym samym powstawanie wykwitów solnych;

2. Tynki dekoracyjne, w tym m.in.:

• tynki strukturalne – o powierzchni kształtowanej w wyniku wyciskania wzorów za pomocą wałka, kilni, pacy, gąbki, pędzla, miotełki i tym podobnych narzędzi (tynki kształtowane,kraterowane, czesane, dziobane) ;

• tynki nakrapiane – powstałe poprzez nakrapianie zaprawy przy użyciu młynka lub małej miotełki uderzanej o klocek (np. baranek);

• tynki zacierane – o gładkiej powierzchni powstałej przez zatarcie, wygładzenie lub wyrównanie;

• tynki ciągnione – w wyniku zacierania packą stalową zawarty w nich ziarnisty wypełniacz tworzy różnorodne faktury(np. tynk boniowy);

• tynki mozaikowe – wykonywane z zapraw o zawierających wypełniacze mineralne z uszlachetnionych granulatów skalnych;